رحمان کریمی

درجستجوی سکوتم
وقتی که همسایگان میزبان
با شقاوت همه جا را می کوبند
تا میهمان ناخوانده را
فراری دهند .

ای کاش
ذرّه یی صدای دوستی را به خیابانها می بردند
به پارک ها و ترامواها وکافه های سرد
تا شهربا سرمای بی مهری ها
دل های شرقی را نیفسرد
وزیبایی روح انسانی
درخشکی هوای منجمد
یخ نزند .

باید با دریای نمک ومشعل های فروزان
به خیابان ها رفت
وازمیان خونابه های دل مشرقی
ساده ترین شادی ها را
میان مسخ عابران
تقسیم کرد .
باید
با آهنگ آفتاب ورقص بلورین نمک
به خیابان های اخمو
رفت .

درجستجوی فریادم
وقتی درآنسوی این غربت نیز
درسرزمین نمک وآفتاب سخی ودرهای بسته از ترس
عفریته های مرگ و مکر
با دشنه های بُرّان وشیرینی های مسموم
درترددند .

درجستجوی انفجارم
تا مگرتوفان های خورشیدی
سرریز دفینه های نمورظلمت شده
اجساد آدم خوار هولناکیان را
غرقاب طغیان آفتاب
کند .

درجستجوی یک تکه زمین کوچکم
پشت بی نام ونشان ترین پرچین جهان .
درجستجوی یک واژهً ساده ام
به وسعت
آزادی .

04/18/2009