ما اهانت به ارزش های والای مقاومت و میهنمان را برنمی تابیم
رحمان کریمی
هشدار
که خیانت چاه ویلی ست
که در راهش اسفل السافلین هم هست
اینکه جدال سیاسی قلمی نیست
نهایت هرزه نویسی ست
البته آنکه زرد می کند
« دریچه » ذوق و اندیشه اش هم
زرد می شود.
آدم هرقدر می خواهد در قبال بعضی ها ، دندان به جگر بساید و سکوت کند ؛ می بیند نمی شود. یکی از این بعضی ها اسماعیل ساقط شده یغمایی ست. تا حمید جان اسدیان در حیات بود ، اگر قلمش چونان شمشیر در نیام می بود برای دشمنان ، خائنان ، مزدوران سفله ترساننده بود. او به اسناد و منابع و اقرارهایی دسترسی داشت که من ندارم. اما دِین آن عزیز نازنین به گردن چون منی ست. وادادگان بی حیا را نمی توان بی پاسخ گذاشت. آنهم وقتی وقاحت و بی شرمی ، هنرمند بزرگ و ارزنده یی چون استاد طاهرزاده را هدف بگیرد. هرچیز باید حد و حدودی داشته باشد. در ورشکستگی که نمی شود توسن رذالت را به هر سوی که ملایان می خواهند ، تازاند. یغمایی از جهت نه محتوا که فرم و قالب گفتار سال هاست سبکی را دنبال می کند که ابتکار این مخلص می بود. در زمان رییس بامبول ولایت فقیه خاتمی وقتی به پاریس آمد مقاومت ایران در میدان « تروکادرو» تظاهرات گذاشت. ما هم رفتیم. محمدرضا روحانی که امروز با یغمایی در یک خط می رود ، به من گفت یغمایی می گوید که چرا رحمان این چیز ها را مقاله نمی کند چون اینها که شعر نیست. از آنجا که ریگ ته کفش شاگرد شاگرد شاگرد حافظ نبودم ، نگفتم که : « مدعی گو برو و نکته به حافظ مفروش / کلک ما نیز زبانی و بیانی دارد » . عجبا که یغمایی بعد از جدا شدن از مقاومت ایران همان فرم گویش مخلص را تا به امروز دنبال کرد با این تفاوت فاحش که با محتوایی لجن با بوی لجنزاری که ملایان حاکم ساختند و باز با این تفاوت که من بالای هر کدام می نوشتم « شعرواره » یا « نه شعر نه شعرواره ، سخن سِلاح ». اسماعیل یغمایی به دلیل طولانی شدن عمر مبارزه از درون خسته و پوچگرا ( نیهیلیست ) شد. در او حس و میل رفاه طلبی سر برداشت. در این حالت رخنه کردن رژیم در یک شخصیت متلاشی و سرگردان اما همچنان نام طلب مشکل نبود. آنقدر آسان بود که کار ادبی سیاسی اش هم به ابتذال و انحطاط کشانده شد تا بدانجا که درباره ارزشمندی چون استاد طاهرزاده نه هجو که هرزه نویسی می کند و همچنین شخصیت نامداری چون پهلوان اسکندر فیلابی . من در گذشته جدال و نزاع سیاسی بسیار دیدم. حزب توده با نیروی سوم و زنده یاد خلیل ملکی و آنان با حزب توده. گروه اوباشان فاشیست وابسته به دربار که نام خود را حزب سومکا گذاشته بودند با حزب توده و این حزب که امروز در اوج رسوایی ست با زنده یاد مصدق و جبهه ملی. اما در آن مصاف های نباید تا حد سقوط اخلاقی که امثال یغمایی ها دارند ، ندیدم. سومکایی ها واقعا اوباشانی بودند که اونیفرم هیتلری اس اس ها به تن می کردند و عربده کش خیابان ها می شدند. ولی همانان در شعارهای خود هرزه گی نمی کردند. شخصیت های فاخر هنری را تا جست و خیز یک میمون که تکه استخوانی را منتظر است نمی بردند. یکی نیست که به این شاعر شیرازه گسیخته بگوید آخر چه نسبتی هست میان میمون و تکه استخوان. تکه استخوان در خور و مناسب سگ های هاری ست که به درگاه ملایان له له می زنند. هنرمندانی چون استاد بزرگوار محمد شمس ، استاد طاهرزاده ، گیسوشاکری و امیر آرام از سرمایه های هنری میهن ما هستند که در مقاومت ایران موجب رنج و آزار رژیم و رژیمیان اند. این ساقط شده بدین مفتخر است که در میز گرد اینترنتی با همگنان مشغول پنبه زدن اسلام اند. غافل از آنکه هیچکس نمی تواند به قدر خمینی و خمینیست ها مردم را از خدا و دین بری کند. نشسته اند و باد غربال می کنند. خودشان هم این را به خوبی می دانند. پس چرا ادامه می دهند ؟ برای اینکه بنا به خواست رژیم بی مسلک که اجالتا سوار مرکب لنگ و بحران گرفته قدرت هستند ، چه بهتر که اسلام را رسوا و زیر و رو کنند تا مردم به مجاهدین خلق نزدیک نشوند. چه خواب و خیال باطلی.
آنکه تردامن نیست از یک اتهام جنبش اینقدر بهم نمی ریزد که تمامی اصول اخلاقی را زیر پا بگذارد. اگر آلوده و وابسته نیست و می گویند وابسته هستی باید به منطق از خود دفاع کند و بعد بگذارد به گذشت زمان تا حقیقت آشکار شود. اینهمه بی تابی و درهمریختگی و به سقوط رسیدن همانا نشانه وابستگی ست که باید مأموریت را به انجام رساند.
من به سهم خود آشکارا می گویم که مِن بعد خاموش نخواهم نشست و نابکاران خائن را تحمل نخواهم کرد ، چون این بی شرمان ، ادبیات سیاسی را هم به کام ملایان به گند کشیده اند.
