محمد حنيف نژاد و ياران جانباز همراهش در مقطعي از تاريخ گرسنه، تشنه و زخم آجين و در هجوم سراسيمگي استبداد وابسته يک چشم، درسپيده دم تيرباران؛ دشوارترين مسئوليت و رسالت تداوم تاريخي را بردوش «مسعود» و بعد «مريم» و ياران وفادار بلافصل او وانهادند و مطمئن و سرفراز رفتند.
ديري نپاييد که مسعود به زماني از زندان شاهي به عرصه پرجوش و خروش، گيج کننده و متوهم و غصب شده توسط ميراثي بس کهن و مزمن و خوشباور و مطمئن بيرون آمد که امواج سهمگين آن جامعه به تنگ آمده و منتظر فرج را با مرکزيت تبهکار و بي رحم ترين مرتجع زمان، تمامي مرز و بوم ملي و مذهبي را در نورديده و در اريکه قدرت با تمامي نمايشهاي عوامفريبانه برنشسته بود. مسعود همچون حنيف از تباري ديگر بود.
