شبی در دشت

                                        شبی در دشت

                                                                           رحمان کریمی

شب ، عطر انزوای بومی اش را

به جان دشت ریخت .

و دشت ، زخم رحیل سواران را

تا واحه های دلگیر شب

استغاثه کرد .

و من ، بی ستوری ز میراث پدر

با ردایی ز هزاران تهمت ، ز هزاران زخم

به شب پیوستم ، به تنهایی دشت .

شب و دشت خلوت آرامی بود

خالی از سنگ و تیر خدنگ

خالی از هرچه دروغ ، هرچه فریب .

من و شب و هزاران سایه

یادگاری ز سواران رحیل

بنشستیم و غریبانه صفایی کردیم

قصه ها گفتیم و نغمه ها خواندیم و

صفایی کردیم

بغض خورشیدی دیرین سر واکرد

موج بر موج ، شقایق رویید .

و تو ای دوست

ای حسرت همزاد دلم

گر که روزی به گذاری شقایق دیدی

روزگار غربت پر حیرت ما یاد آور

جانفشانان و جان بخشان وطنت را

یاد آور .