پریزادان ، پریزادان ، پریزاد

پریزادان ، پریزادان ، پریزاد !

رحمان کریمی

پریزادان ، پریزادان ، پریزاد

شب تاریک و ابر اندود دل ها

چه بر خاک وطن افتاده یل ها

نمی بارد که بارانی شوم تند

به دشت سینه و این ساعت کُند

بشویم هر غبار از چهرهٌ دوست

کنم یک چهره جانا هرکه با اوست

پریزادان ، پریزادان ، پریزاد

جهان تنگ آمده این دل همی تنگ

تو گویی معرفت شد پاره یی سنگ

چه گویم از حکایت های هجران

که یارانم شدند درگیر دوران

چه دورانی ، چه دورانی ، چه دوران

هر آنچه مشکل است از بهر خوبان

سپهر آن عزیزان ، دریای خونست

جهان گویی گرفتار جنونست

دلم امواج خون شد ای رفیقان !

از این رسوایی خیل لئیمان

عنان بردار و مرکب را رها کن

هر آنکه صادق است ، او را صدا کن

سپهرآسا شوید ، ابر گهربار

که چون بارد به هر قطره دُرر بار

پریزادان ، پریزادان ، پریزاد

بسوزم من که سوخت بس آشیانه

ازان یاران رفته ، بس نشانه

فروغ اشرف و آن تیرباران

مجاهد معنی صدق و وفا هست

لئیم در نقش و با رِیب و ریا هست

شراع برکش ممان در ساحل خواب

که دنیا را گرفته سر به سر آب

اگر پارو زنی ، پارو درست زن

رها شو از فریب این من و من

پریزادان ، پریزدان ، پریزاد

بیا تا ما همه اهل صفا شیم

ز خویشتن بگذریم اهل وفا شیم

سر پیری زنم افسار بر مرگ

که دیگر بر نریزد اینهمه برگ

نخسبید این دلم حتا به شب ها

که بودش بس سخن در سوز و تب ها

سحرگاهان ، سحرگاهان ، سحرگاه

عبور با طاقت و رنج گذرگاه

همی بینم که ره تاریک و یارانم چه روشن

تو گویی در مسیل خار بس باغ و گلشن

دلیران از دلیری برده سبقت

ضعیفان همچنان در خواب غفلت

اگر قدرش ندانیم و بمیریم

همان بهتر که هر ذلت ببینیم

اگر با این عدو خوکرده یی ، مور!

تو را بس که در و تخته بهم جور

ازان در حیرتم یاران که ایران

چرا دارد همی بی حد انیران

پریزادان ، پریزادان ، پریزاد

شما را ای جوانان ! وقت ، بسیار

که باران ها ببارد سخت پر بار

نفس در سینه حبس کن ای خصم دیرین !

که فرهاد کوهکن ست با عشق شیرین

چو شیرین باشدش آزادی ما

روا باشد که جُنبیم از سر جا

پریزادان ، پریزادان ، پریزاد !