مراسم خاکسپاری زنده یاد استاد بهرام عالیوندی ـ اطریش

غزل زیر ، درمراسم وداع و به خاکسپاری روانشاد استاد بهرام عالیوندی ؛ 
توسط سراینده خوانده شد .

                                                                           
یاران بزنید طبل که استاد هنر رفت
آن یار وفادار و آن اهل نظر رفت
همواره مرا بود به او الفت دیرین
آن دیرینه دریغا ، به تصمیم قـَدَر رفت
میلش به هنر بود و به آزادی ایران
ناهید هنر،باز نهاد و بی موقع سفررفت
انگشت ندامت بگز ای مرگ گرانبار
کز سرداران هنر ، سردار دگر رفت 

نبرد بی امان استاد با عفریت مرگ ، سرانجام بپایان رسید و رفت . اما او یاد خود وگنجینه گرانبهای هنری اش را برای ما و نسل های آینده به جای گذارده است . وقتی بانوی بزرگوار هنرمندش ، ناهید خانم ، تلفنی گفت که استاد دگرباره به بیمارستان برده شد ، به گریه افتادم و تلفن را قطع کردم . دل می گفت او دیگر به خانه باز نخواهد گشت . دردا و دریغا که حرف و حس دل ، درست آمد . قبلاً هم طی مقاله یی حول این گرانقدر استاد هنرمند مقاومت ایران ، سخن گفته ام که با او از سال های حکومت زنده یاد دکتر مصدق ؛ افتخار دوستی وهمگامی داشته ام . تا حال مساعد شود برای نوشتاری دیگر ضمن تقدیم تسلیت و تسلای خود و فرشته به ناهید همت آبادی بانوی هنر اُپرای ایران و دو فرزند قهرمانش شهرام دراشرف و بهنام درلیبرتی و نیز یکایک اعضای مقاومت سرفراز ایران، به جا می دانم که شعری را که درسال ۲۰۰۵ تقدیم آن شاد روان کرده ام درزیر بیاورم.

تقدیم به : هنرمند نامدار قدیمی و پیشکسوت هنرمدرن نقاشی «استاد بهرام عالیوندی»

    

 در پیــرســالـی  هــم  مـی تــوان

  رحمان کریمی                                                                                   

در پیرسالی هم می توان
ردایی  از آفتاب  بردوش کشید
و
بدیدار جهان رفت  :
فسردگان را با صفای دل گرمایی بخشید
دل شکستگان را با کلامی  از مهر ، تسلایی داد .

رحمان کریمی


درشب حوصله ، تا حادثه بیدار بمان
تا خروسخوان سحر، در تب دیدار بمان 

آشنایان همه رفتند و نمانده ست کسی
تو مبادا بروی ، با من بیمار بمان 

گرتوانم که سر از فاجعه برگیرم زود
در کنارم ، تو مرا، شاهد گفتار بمان