در بــا د هــا ی ســرخ ســوگــوا ر

رحمان کریمی

درباد های سرخ سوگوار

صدای بال بال عقابان در پرواز

بر گستره یی از زخم و خون و آماج گلوله ها

برمی آشوبد خواب پنبه دانه یی

اشترگرگان مست مستأصل را .

در بادهای سرخ سوگوار

صدای عزم پررزم سوگواران

پرده های تزویر را فرو می ریزد

تا جهانیان ببینند دو چهرگی سودا گران سود و سرمایه را .

در بادهای سرخ سوگوار

توفان گلوله ها و ترکش ها

از پس عبور از پیکرها

کمانه می کنند به سینه قاتلان و عاملان .

در بادهای سرخ سوگوار

گلگون سایه خفتهٌ عقابان نیز

صاعقه می شود پشت دریچه های بسته مشکوک .

اینک آراسته کنید رسوایی مضطرب خویشتن را

با بیانی دولهجه و گنگ و عوامفریب .

در بادهای سرخ سوگوار

عدالت ، رنگ پریده و پریشان و منقلب

شبنم شرم بر پیشانی ، تن رنجور و لرزان

در معابر و میادین بی خبر جهان

با منادیان و معترضان حق طلب

همصدایی می کند .

نگاهش آتشین و فریادهایش لرزاننده :

ــ هلا ای جویندگان و کوشندگان راه آزادی !

من نیز چون شمایان زندانی عذاب کشیده قدرت سرمایه ام

اگر شما از رفیع عزت پرغرور خویش

برنمی تابید تحقیر و خفت تسلیم

اما مرا همواره به سودایی و دسیسه یی

سرشکسته و تحقیر کرده اند .

در بادهای سرخ سوگوار

تسخیر خاک و درو دیوار چه آسان است

اما

تسخیر قهرمانان چه مشکل

به هرکجا که باشند همان دلاوران اشرفی اند .

در بادهای سرخ سوگوار

تبرها را از جان های آذین به برق گلوله ها

برگرفته اند و به جان سنگ ها افتاده اند

دژخیمان می دانند که چه پر بها گنجینه یی

در دل « مروارید » نهفته است

طلای ناب اندر طلای ناب ، رج گوهران بی مثال .

تا برکنده شود قلعه های جن و جادو

برکنید سنگ ها را که نام عقابان طلایی ما

برتارک کوهساران تاریخ نشسته است .

در بادهای سرخ سوگوار

طوطی وشان در مکتب خانه بی بی جانشان درکرانه تایمز

تلقینات همیشه را تکرار می کنند .

در کارگاه بزرگ ولایت عظمای سرمایه است

که می توان کلاغ های دهان دریده را رنگ طوطی زد .

در بادهای سرخ سوگوار

آنکه در جستجوی نام است یا مال و جاه

بیهوده جلا می دهد تا آستانه فردایان

پندار خام خویش را به جاودانگی .

در بادهای سرخ سوگوار

دلشکسته با فریاد های شکننده

به دیدار جهانیان بیا

تا جانیان نمانند بی حریف و خصم

تا ایران نماند در حسرت آبرو دهندگان خویش .

14 آپریل 2011

بــا فـــرشـــته بـــود کــه .....

رحمان کریمی

با فرشته بود که نخستین بهار دلنشین دلخواه را دیدار کردم .

با فرشته بود که از پی رنج و عذاب های بی تاب روز وروزگارانم

با مجاهدین خلق ، این حقیقت رهرو ؛ آشنا شدم .

با فرشته بود که مسعود و مریم را شناختم

و آن قدرت بی همتای اشرف قهرمان را

درایمان و ایستادگی های ناباور .

با آنکه هرگز از پای فتادگان نبودم ، اما

با فرشته بود که دل چنان درهوای بی قراری های رنج های بی فرجام

به لشکرگاه باغ نجیب اشرفی پر زد و رسم عاشقی آموخت .

چون از عادات مکرر دیرین برگذرم ، از خویشتن می پرسم :

به راستی بهار من در کجاست ؟ در کجای پندارهای فصل برفصل بشری ؟

ایا ای رفیقان همرزم و ای دوستان یکدل همدرد !

بهار من نه در باغ و گلزار خوش خیالان واژه پرداز خودنماست

نه در فصل مکرر بهاران هرساله

بهار من مسافر نیست ، یا هدیه یی به هرساله ، یکبار

بهار من فرشته ، چونان صفا و وفا و عزم ورزم اشرفی

یک ماندگار همواره در جوش و خروش و غوغای کیمیای آزادی

باغی پراز جاودانه گل های بی مثال و سراسر عطرافشان عشق وآوای جانبازان

هیا هی ، هیا هی ، هیا هی

طبل و دف و چنگ و نی

غلغل عشق است و فصل مردن دی

رفیقان ! در بهار من و فرشته و هرچه نیک نیک آیین

این یگانه اشرف است ، همه سرو قامت و سکندرسد

همه عاشق ، همه شوریده حال ملت خویش

همه سرباز ، همه جانباز ، همه بی باک

همه گوهر ، همه بی مثل ، همه یکتا

پس ای همه بیداران ، ای همه خفتگان در ترس عذاب !

اگرتان دل در هوای آزادی ست

خیزید و برکنید زبنیاد بساط استبداد .

25 آپریل 2011