چراغ قیام ستمدیدگان نمی شود خاموش

                                                                                    رحمان کریمی

چراغ قیام ستمدیدگان نمی شود خاموش

صدای دختران انقلاب  می رسد بگوش

نگاه کن که دریا به جذر و مدّ خویشتن است

مگر شود که ایران بی مدّ و پیام و سروش ؟

هماره به خویشتن می گویم جهان را نیست همدردی

اما خوش است ایام من با هزار نهیب و خروش

عقب نمان ز تحول ، آسوده خیال مباش

تو هم به قدر توانت ، بیا و بکوش

مرا عذاب می دهد صدای زحمتکشان میهنم

در آرامش دیار امن که همواره ام بخروش

مثال مرغ پرکنده بر درخت فریادم

چو خُمخانهٌ عاشقان در غُل و جوش

به من امید بده ای آسوده مانده در غربت

که گام زنی برای وطنت به سعی و کوش

افتاده یی هستم زیر دست و پای روزگار

دستم نمی رسد که خویشتن را کشم به دوش

اینک زنم جامی از شما ای عاصیان میهنم

گویم به هر خیابان انقلاب : نوشا نوش

سوخت رحمان در آتش و خاکسترش بمانده هنوز

شما بمانید تا به روز فتح ، با کوشش و هوش  

                    یک غزل بی تغزل

                                                         رحمان کریمی

چنگ بر دل زنم و پاره کنم دفتر را

از خونِ خونین دل ، گیرم بسی اخگر را

بر پیکر واژگان زنم تا که شوند داغ

تا بل اثری بگذارند بر اصغر و اکبر را

سخن از خوانده شدن راه نبرده ست بجایی هرگز

گویی که تماشا کردند پشتک زدن انتر را

سرد و آشفته بکردند این بی شرفان عصر حجر

بس ذوقت و فکرت را که نفهمند قدر هزاران اختر را

اشتران مست را همین بس کز اعماق بادیه ها

با خود آرند همه ، ابلهکان ابتر را

گر جهان دل کَند زین گرگ اشتران شیرده

از پای درآرند ایرانیان دیو هفت سر را

چراغ کوچک ما با صداقت سوخته ست تمامی عمر

با ظاهربینان چه باید که یک بام کوچک و چند کفتر را

به من بگوید تجربه دیر زیستنم تا به امروزه  

چه دشوار است با مدعیان بی عمل ، کار رهبر را

رحمان نترسیده و نترسد از وحشیان دین دروغ

مجالشان کم است ، بگذار تا کنند از این بدتر را