یاران من ، باغبانان می گویند

        یـــــاران  مــن و باغبانان می گویند     

                                                             رحمان کریمی

هر انسان راستین بیدار دل

خود پیامبری ست تشنهٌ آموختن

از روزگار خود .

هر انسان راستین ، بی ادعا

شاگردی می کند تجربه ها

اگرش

از کابوس پر از زخم شب

بسلامت برخیزد

و

به صبح خیابان برود .

یاران من

پیامبری را

از کوچه های فقر و فخر حقیقت

آموخته اند

کاین چنین

خاکستر بر سرو صلیب بر دوش و آتشکده ها دردل

عاشق و مست و بی قرار

زندگی را به آیینی دیگر

به رسالت برخاسته اند .

یاران من

پیامبری را از توانمندی انسان آموخته اند

که فریباتر از معجزهٌ عشق

شوریده و شنگ و شیدا

از خویشتن خویش درگذشته اند

تا گذرگاه های نا امن حیات را

امنیتی بخشند .

من در عصر ناستودنی

برآن آستانه یی

سر به ستایش می نهم ای رفیق من !

که میان سیلاب ها و توفان ها

استوار و پر شکیب

برایستاده است

تا غریقان و خانه برباد وآب رفتگان را

نشانه یی

از همت وشرف باشد .

از کُـنج خویش

سر از کابوس شب هول بر می دارم

به خیابان می آیم

که رسولان عصر

منتظر عزیمت اند .

تقدیم به شاعران راستین اشرفی و تناوری چون حمید اسدیان « کاظم مصطفوی »

سارقان کذاب مجاز

چون به حقیقت حقیر خویشتن

واقف شوند

در بیکرانگی پر غوغا و هرج و مرج مجازی

به هر چمن که گلی یا گپی بینند 

بنام واعطشای خود

برمی چینند و خویشتن را به تناقض

تکثیر می کنند.

من نمی گویم ، باغبانان می گویند :

اگرتان گل شناسی هست

گلی از خویشتن عرضه کنید

که مشام جان را عطرآگین کند .

میان مجاز و حقیقت

چه فاصله هاست

ای خوش خیالان خامکار ساده اندیش !