چگونه آرام بمانم ، چگونه خاموش
روشنای خروشان حس و عاطفه
هلهلهٌ دریا وار این دل آتش گرفته
صدای شما ، صدای بلند نجیب شما
و آنهمه بادبان های برافراشته در توفان
به سوی ساحل فردا
پیوسته مرا
به سرزمین مأ لوف و معبودی می خواند
که دیرسالی ست به زندان مشئوم ترین تقدیر ناباور
نشسته است .
ارسال به:
اگر با دیدی سیاسی و ژرفانگر به شرایط سیاسی حاکم برجهان و به ویژه منطقه غنی وژئوپلتیک خاورمیانه بنگریم ، عنوان این نوشتار عاری از مبالغه است . کشتی مقاومت سرفرازایران دیگر بردریای توفانی نمی راند بل بردریای سنگ و صخره های سخت . به گمان این نگارنده دردنیای امروز ، ناخدایی چنین کشتی یی از عهده کس برنمی آید مگر یک ایرانی مجاهد خلق راستین ، با یارانی صدیق و شجاع و جان برکف وپایبند ارزش های ملی انسانی و ایمانی . چرا کشتی مقاومت بردریای سنگ می راند ؟ دلایل درحوزه ملی ، منطقه یی و بین المللی متعدد است اما عمده ترین آنکه دولت های ذی مدخل غرب درچنگال اختاپوسی سرمایه جهانی که لباس و سلاح « نظم نوین » برتن و دست دارد ، چنان به خرسندی و خوشحالی و میمنت مقام و مسند ؛ مشغول و مشعوف شده اند که روزبه روز با شیفتگی و شیدایی عارفانه یی تعهد و مسئولیت خود را درقبال رعایت ودفاع از حقوق بشر وقراردادها و میثاق های به امضا رسیده مبتنی براصول سازمان ملل متحد نه درحرف که درعمل فریاد می زنند ! .
ارسال به:
رحمان کریمی
گشتیم و نجستیمش از پخته و از خامش
یاران به مستان گر یافت شــدش روزی
یک جُرعه براین دفتر ریزید ازآن جامش
اوراق دل خونین ، اسناد ستمکاریسـت
آویزه شود روزی از پنجره و بامـــش
در دفتر ما اشـــعار ، خونابهٌ ایا منـــد
بشکسته دلی باید تا باده دهد کامــش
غمــنامه صدّیقان با تلخی سوزانــش
بهتر ز می کاذب با جلــوهٌ گلفامــش
عمری سپری کردیم در رنج شما با رنج
امروز عجب بینیم کاین اسب هنوزرامش
بیهوده متاز ای دل ، کز قافله واماندی
خوبان همه بگذشتند از دانه وازدامش
رحمان به ستمکاران توفید چوتوفان ها
ارسال به:
