یک غزل

رحمان کریمی

ما آن می ســاحر را کامیـّد بـود نامـــش

گشتیم و نجستیمش از پخته و از خامش

یاران به مستان گر یافت شــدش روزی

یک جُرعه براین دفتر ریزید ازآن جامش

اوراق دل خونین ، اسناد ستمکاریسـت

آویزه شود روزی از پنجره و بامـــش

در دفتر ما اشـــعار ، خونابهٌ ایا منـــد

بشکسته دلی باید تا باده دهد کامــش

غمــنامه صدّیقان با تلخی سوزانــش

بهتر ز می کاذب با جلــوهٌ گلفامــش

عمری سپری کردیم در رنج شما با رنج

امروز عجب بینیم کاین اسب هنوزرامش

بیهوده متاز ای دل ، کز قافله واماندی

خوبان همه بگذشتند از دانه وازدامش

رحمان به ستمکاران توفید چوتوفان ها

آخــر ندمیــد صبحی ، درظلمت ایامــش