من شورشی یم ، شورشی

شعر زیر 21 سال پیش در شماره 471 به تاریخ سه شنبه 30  آذر 1378 در نشریه مجاهد بچاپ رسیده است.  

                             من شورشی یم  ،  شورشی

                                                     رحمان کریمی

پیرم اما پلنگم

بر قله می نشینم

تا به جای ماه

تاریکی ها را شکار کنم .

مرا از ناسازگارهای روزگار چه باک

پیرم اما پلنگم

مهاجم چون توفان

غرنده چون رعد

دلشکستگی های من و چون من

حکایت تازه یی نیست

تا هستم از پای نمی افتم

مگر جلادان و ستمکاران از پای افتاده اند ؟

بگذار

سرخوردگان سر به یاوه و هرزه برداشته

ــ آن دیروز « پا لنگان » امروز به سوراخ موش نشسته ـــ

کاشفانه و خائفان و خادمان زمانه یی باشند

که جز چیرگی بیرحم سرمایه بر آن

دلربایی دیگری نیافته است .

دردا و شگفتا

درست بدان هنگام که امپراتوران مغرور عصر

از جنگ و گریز موش ها

به شادی ، فتح قهقهه سر می دهند

شما مدعیان دیروز 

همان موش هایی شده اید که نه جنگ و گریز

که به بازی تکه پنیری

نه دُم که تن و جان را

به تله می دهید .

من شورشی یم ، شورشی

و شوریده تر از شما

( که شوریده نُمایید )

عصیانگری زخم آجین اما مطمئن .

از موعظه تمامی پدران مقدس سرمایه ، بیزارم

در برابر آنان که چون به سخن درآیند ، فریب دهند

و چون عمل کنند ، بکشند و به تاراج برند.

پیرم ، اما پلنگم

شکسته دل و بی تردید ، ایستاده ام

اگرم سلاح برکف نیست

از ناتوانی من است

اینک که می توانم 

هم چنان با کلمات و کلمات و کلمات

نابکاران را به رگبار می بندم .

نه بیمارم ،  نه دیوانه

شوریده حالی شورشی یم

با بیدادگران در جنگ

با ستمدیدگان ، همراه .

ای آتشفشان همیشه سرکش ، ای قلب من !

رفیقان نیمه راه ، رفیق نبودند

تیمار خوار دردمندان و دلشکستگان نبودند

آنان

خانه شاگردان روزهای خود بودند .

پس بمان ای پیر ! که چون یاران

هم پلنگی و هم شورشی .