منظــو مــه ببـار ای بـاران !

تقدیم به مجاهدان و مبارزان میهن از رزمگاه زندان لیبرتی

تا به اقصا نقاط جهان .

                                      منظومه  ببار ای باران  !

                                                                               رحمان کریمی

سترونان این آسمان ،

با باد می روند تا برباد روند .

پر بارانیان بر حسرت زمین های خشک می بارند

تا خاک ، تازه و گل ها ، شاداب برویند .

شکسته باد داس دروگران مرگ

که گل را بباد می دهند و خَسان را پرورش .

باغ معلق نمرودیان ،

شیب بی شکیب مرگ است بی گمان

تیشه می زنند بر پشته های ابر و نمی دانند

هر ضربه ، شتاب می دهد

نزول سبزه زای باران را .

تیرباران می کنند قطره ها و نمی دانند

خون هر قطره ، در زُهدان خود دارد

چه بسیار بارش های تازه را .

امروز ،

پر کوله بارتر از یاران من ، کس نیست

شوکت از آن سرزمینی ست

که در خشکسالی ضعیف خاک

چتر بلند فراخ باران

بر سر دارد و از حنظلیانش

باکی  نیست .

مسعود سعد به سُمج و من به کنج دوست

ببار ای باران که ایام در فصل دیگری ست .

ای دوست ، ای مجاهد و مبارز خلق !

دو گوشواره از باران سرخ دلتان

این پیر را بس

تا مگر شنیده ها را از یاد مبرد

و دیده ها را بی حجاب عینکی

کلام کند .

من بازیگر واژگان مصنوع نیستم

که خود کوچک واژه یی از رنج میهنم

ذره یی خاکم ، تشنه ی ریزش رحمت رفیق

ببار ای زاینده ابر آفتاب پناه !

ما همان قطره ی ناپیدای اقیانوسیم

بر سیاره یی که خاک ما را

خاکستان مردگان می خواهند

ما همان واژه مقاومتیم که از پای افتادنمان را

هرزه گان و ژاژخایان ، منتظرند

چه انتظار بیهوده یی  

ببار ای ابر

که باریده اند بر غربت این خاک

با جان خود چه بسیاران ، بی دریغ

ببار ای ابر

که باریده است بسی این طبق کش واژگان

از بلندای برج و باروهای ستم

بر فرو افتاده ستمدیدگان خاک نشین .

ببار ای باران

که برق تندر بغضم

لرزانده سینه و دل را ولی

راه نمی یابدش به دیدگان ، امروز .

ببار ای باران

ای حرمت کلام عشق و آزادی و وفا .

                                          4 ژوئیه 2015